Dün sabah kahvaltı sonrası minik mideleri henüz açıkmamışken, "anne biz meyveli yoğurt istiyoruz" diye tutturdular. "Annecim biraz bekleyelim mi, yeni kahvaltı yaptık" dedim ama nafile "yicez de yicez" diye tutturdular. "Tamam" dedim, nihayetinde onlar yerken ben de mutfağı toplayabilecektim böylece. Bir iki damla düşerse halıya isabet etmesin diye koruyucu olarak gazete serdim altlarına; hem biraz kültür-sanat-politika haberlerine bakarlar hem de atıştırırlar gibisine :)
Mutfağı toplamam toplam 7 dakika falan sürdü. Bir başka değişle sadece 7 dakika yalnız kaldılar. Bu esnada seslerini, konuşmalarını dinledim. Gülüşmeler, kıkırdamalar, çok güzelmiş mmmmmm gibi ünlemler, vs. vs. Neyse dedim kendi kendime, kırk yılın başında uslu uslu bir meşguliyet içerisindeler. Ben de mutfakta oyalanıyorum ki güya dikkatlerini dağıtmayacağım, kendi kendilerine vakit geçirmeyi öğrenecekler, kendi başlarına yeme alışkanlıkları ilerleyecek falan.
Bir süre sonunda içeri girdim, bir de ne göreyim!! Meyveli yoğurtları kaşık kaşık alıp kollarına bacaklarına bir güzel sürmüşler! Karşı karşıya kaldığım manzara karşısında gülsem mi ağlasam mı bilemedim. Ben de fotoğraflayıp sizinler paylaşmayı tercih ettim :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder