Anneler Kitap Okur mu?

İkizlerim doğmadan önce yoğun çalışıyordum. Sabahın bir körü henüz karga sülalesi masa başına oturmadan evden çıkıyor ve tüm günü ofiste geçirdikten sonra gün yüzü görmeden akşam karanlığında eve giriyordum. Her ne kadar fiziksel olarak bir yorgunluğum olmasa da uyuşmuş olan beyin kaslarım ne yemek yapmama elveriyordu ne de temizlik. Ben de bu işleri en kolay yoluyla hallediyordum: Dışarıda yemek ve eve yardımcı almak. Böylece kendime ayırabileceğim az biraz zamanım kalıyordu. İşte bu az zamanımı sürekli okuyarak geçiriyordum. Kitaplar artık raflara sığmaz olmuştu. Maaşımın yarısını kitapçılarda yiyiyordum. İçkim sigaram yoktu şükür ama kitap bağımlılığım vardı :)

Derken ikizlerim doğdu ve kendimi büyük bir hengamenin ortasında buluverdim. Bebek bakımı mı? O da ne? derken sağ olsun annem ve kayınvalidem en münasip şekilde bana ne olduğunu bellettiler :) İkizler her ağladığında odadan odaya koşarken, makineyle süt sağarken, gecenin bir körü ikizlerden biri kucağımda gaz mücadelesi verirken ya da ikizlerden birini ayağımda sallarken gözlerim hep kitap raflarında oldu. Okumaya hasret kalmıştım ne de olsa. Hep böyle mi olacaktı acaba? Derken bir iki deneme yapayım dedim; ikizleri ayağımda sallarken bir kaç sayfa okur oldum. Onlar yataklarında uyurken bir kaç bölüm okur oldum. Ardından da onlar büyüdükçe de bir kaç kitap okur oldum!

Kitap okuma tutkum kadar kitap almak da bir tutkudur içimde. Hep yakınırım ya ikizlere çok oyuncak alıyoruz diye, heh işte aynı şey kitaplar için de geçerli. Her ay kendime en az üç kitap alıyorsam onlara beş alıyorum. Benim gibi okumayı sevsinler istiyorum. Sabah uyandıklarında elime bir kitap tutuşturduklarında ya da öğlen uykuya dalmadan önce "anne bugün bu kitabımızı okuyalım" dediklerinle nasıl mutlu hissediyorum bilemezsiniz!

Çocukların okuma alışkanlığı kazanmasında anne-babanın rolü büyükmüş, öyle diyorlar :) Eee baba bütün gün ofiste olduğuna göre iş başa düşüyor. Eskiden olduğu gibi yoğun okuma saatlerim yine onların uyku saatine denk düşüyor. Onlar ayaktayken onlarla birlikte geçirebileceğim vakitten çalmak istemiyorum çünkü. Ama zaman zaman onlar tatlı tatlı oyuna dalmışken sessizce bir köşeye çekilip onların görebileceği şekilde kitap okumaya başlıyorum. Bir beş-on dakika sonra oyunları sona yaklaştığında yanımda bitiveriyorlar hemen. "Anne bu ne?, ne okuyosun anne? Anne kitaptaki çocuk kim? Biz de okuyalım mı?" gibi ilgi cümleleri sıralanıyor peş peşe. Ardından kitabı ve kitap ayracımı benden alıp bir güzel incelemeye alıyorlar.

Çalışma odamızdaki kitaplıklardan birinde en alt raf tamamen onlara ait. Böylece kendi kitaplarına istedikleri gibi erişebiliyorlar. Ayrıca benim kitaplarım da onların elinin altında. Kitaba iyi davranmaları gerektiğini biliyorlar artık. Sayfa yırtma ya da karalama gibi huyları yok. Umarım bu güzel alışkanlıklarını kitap okuma alışkanlığıyla da perçinleyerek bir ömür muhafaza edebilirler.

Anneler kitap okur mu? Ya da okuyabilecek zaman bulabilir mi?
Bulur, okur...
Hatta çocuklarına da çok güzel örnek olur :)