Bugün Uyumayacak mıyız Anne?

Havalar ısındı, balkonlar temizlendi, çiçekler sulanarak gerekli renk ve koku aranjmanı yapıldı, kapı-pencere gibi açılabilecek her yer açılıp sıcak yaz güneşinden azami miktarda istifade edildi, sokaklar tıka basa çocuk doldu  ve gök kubbe bir o kadar çocuk sesiyle yankılandı, dantelini kapan komşu hanımlar beton dökülmüş her bir kapı eşiği ve merdiven basamaklarını istila etti, su tabancaları, can simitleri, kolluklar tozlu baza altlarından çıkarıldı, küçük gelen mayolar bir kenara ayrılırken diyet telaşı her bir yüzücüyü sardı - kısacası - bizim buralara yaz geldi!

Güneşin erken doğmasıyla birlikte bizim evde de yataktan çıkma saati 09.00'dan 7.30-08.00 zaman dilimine çekildi. Ben daha çapaklı gözlerimi açıp nerede olduğumu anlamaya çalışırken ikizler çoktan yataktan çıkmış ve "hadi kahvaltı hazırla anne" nidalarıyla odama doluşmuş oluyorlar. Ayaklarımı sürüye sürüye tuvalet-mutfak-yemek masası üçgeninde 1 saat geçirdikten sonra herkesi doyurmayı başarıyorum. Öğlen saati çok sıcak olduğundan oyun saatimi park yerine balkonda geçiriyoruz, parka ise akşam saatlerinde çıkmayı tercih ediyoruz. Buraya kadar her şey iyi güzel. Sıradan bir çocuklu ev rutini kıvamında. Ancak 4 yaşına girdiğimiz bu yıl daha önce karşılaşmadığımız bir sorunla karşılaştım: ÖĞLEN UYUMAYALIM ANNE, LÜTTTFEEEEN!

Ama bu nasıl olur? İkizlerin öğlen uykusu benim yıllık iznim gibi, Alaçatı tatilim gibi, Aquapark eğlence merkezim gibi, olmazsa olmazım yani. O bir buçuk saatlik hem kısıtlı hem de sonsuz süre zarfına bir anne neler neler sığdırır...Karnını doyurur, akşam yemeklerini pişirir, ütüsünü yapar, uzanır kitap okur. Alllaaahhh Maldivler'de bir haftalık tatil hediye etseler vallahi de billahi de o süreye değişmem!!

Bu hafta bir gün baktım ki gerçekten uykuları yok, "hadi bi' deneyelim" dedim.

İlk gün normal saatinden 2 saat sonra ikizlerden biri uykum geldi diye sızlanmaya başladı. Bu sefer geç uyudu, geç kalktı, gece de haliyle geç yattı.

İkinci gün biri uyudu, biri uyumadı. Uyumayan uyuyanı rahatsız etti. Bana da dünyamı dar etti.

Üçüncü gün ikisi de uyumadı lakin akşam 19.00-20.00 civarında ağlamalar, feryat figanlar, yerde yuvarlanmalar, T.V.'ye sarmalar, ne ararsanız. Dünyam karardı.

Dördüncü gün baktım ki ben benlikten ikizler de insanlıktan çıkıyor, "siz daha olmamışsınız" diyerek her bir yavruyu yuvasına geri yolladım. Hissettiğim huzur paha biçilemez...

İkizlerle bu haftaki deneyimim, "ilkokul yıllarına kadar öğlen uykusunu kaldırmayı düşünmüyorum" dedirtecek kadar ileri safhadaydı :)